ЭЭРЭХЭЭ БОЛЬСОН

Хичнээн хачин санагдаж байгаа ч хүүгийн маань эрүүг хэл бичгийн хичээл эдгээсэн. Итгэхгүй байна уу. Бүгдийг тэс дараалалтай яръя.

Нэг удаа шөнө хажуу айлд түймэр гарсан юм. Айж сандарсан хөршийн эмэгтэй чанга хашгиран гэрт орж ирээд балчир хүүг маань сэрээв. Жаал хүү нойрмог гарч гүйлээ. Түймрийн гал, шатаж байгаа модны тачигнасан дуунаас айсан хүү ээрдэг болсон. Анагаах ухаан юугаар ч тус болж чаддаггүй өвчин нь эдгэрдэггүй. Нэг удаа хүү сургуулиасаа харьж явдал танихгүй хүн ийм гудамжны тийм байшини хаана байдаг бэ хэмээн асуужээ. Түүнийг арай ядан үгээ хэлж байх хооронд тэр эр тэвчээртэй хүлээж байсан. Хариуг сонсоод тэрбээр гэнэт “Би ч гэсэн багадаа чам шиг байсан. Залуу минь, төрлөх хэлээ сайн ашигла. Түүний ачаар би эдгэрч, түүнд дуртай болж их сургуулийн багш, дараа нь хэл бичиг уран зохиолын эрхлэгч болсон юм. Миний эмчилгээний арга хялбархан. Уншиж, ярьж байгаа бүхэнээ ялан дуулж байх хэрэгтэй… гэж.

Эдгээр үгс хүүгийн сэтгэлийг гүн хөндөж. Тэр үеэс хойш хүү маань хэл яриагаа сэрэхээсээ авахуулаад унтах хүртлээ дасгалжуулдаг болов. Түргэн хэллэг, хошин дуурь, дуурийн хэсгүүд, дуу, онигоо, шүлэг, үргэлжилсэн үгийн зохиол, үлгэр домог, тууль, сонин сэтгүүл, мөн уран зохиолын номуудыг бүгдийг ашиглаж байсан. Тэр уулзалтаас хойш урт удаан жил өнгөрсөн. Байнга бэлтгэл дасгал хийж, тэсвэр тэвчээртэй, сэтгэлийн тэнхээтэй байсаны ачаар хүү маань ээрэхээ больсон. Тэрбээр цэвэрхэн, ялимгүй ч гэсэн гацахгүй ярьдаг. Одоо тэр маань манай хүү, охин хоёртой сайхан амьдарч байна. Энэ зөвлөгөөг өгсөн хүнд би насан туршдаа талархаж явдаг.